het weven en de positie van de meisjes

Reisverslag 2

Zaterdag
Na het bezoek aan de ouderenzorg instelling gaan we nog met een aantal studenten naar het strand in het noorden, ongeveer 50 munuten rijden. Zwemmen in de zee en heerlijk vis gegeten.
Zondag met de bus naar Fes, intrek in het hotel vlak bij de medina , weer heel anders en lekker door de smalle steegjes en thee drinken op een dakterras. Diner is een echt Marokkaans restaurant, prachtig gedecoreerd.

Maandag pik ik s morgens nog de rondleiding mee naar de hoogtepunten van Fes, o.a. de leerbewerkings en verf fabriek. We bezoeken een kleine weefstudio en ik koop eenklos blauwe zijde en ik maak prachtige foto’s

En nu zit ik in de trein naar rabat, 1e klas
Trein reis verliep prima, ontvangst heren en er wordt veel frans gepraat waar ik maar gedeeltelijk iets van begrijp. Wel een probleem. Er zijn hier wel 5 PUMmers die uiteindelijk allemaal ook naar Imilchil komen.
Nadat al mijn spullen in het appartement van Azia(contactpersoon Pum in Marokko)is gezet gaan we Rabat in. Ik heb zelf even achter een getouw ziitten weven. Eten bijAziz thuis met allemaal heren en een hoge piet van de Nederlandse ambasade en met Nesha(mijn contactpersoon) De heren zijn onder indruk van haar kennis en uitstraling. Ze is een gesluierde Marokkaanse maar zeer slim en spreekt uitstekend engels en daarnaast zeer charmant en communicatief.

Dinsdag in de auto naar Imilchil, bijna 10 uur, er komt geen eind aan. We verblijven in Agoudal, 30 km. van Imilchil, ons hotelletje is zeer eenvoudig en zeer koud. Het kacheltje wordt maar tot 20.30 gestookt dus ik ga vroeg naar bed. Onder 4 dekens word ik warm. Het plaatsje ligt boven de 2360 meter. Alles is zeer primitief en de huizen zijn van een soort leem, tussen de grijze bergen vallen ze niet op. Ik heb 2 begeleidsters die allebei een beetje frans en een beetje engels spreken.
S morgens richten we ons lokaaltje in, er is vacantie voor de kinderen. Geen weefgetouwtjes helemaal niets behalve de kinderbankjes en een schoolbord. De meisjes moeten s morgens op het land werken dus die komen pas s middags. In de zon wordt er wat geweven en we hebben in de morgen veel bekijks. Na het eten begint om 14.00 tot 16.00 de echte les, er komen meer dan 24 meisjes, soms nog erg jong en al getrouwd op hun 15 e jaar. Als ze over hun hoofdoek een soort band dragen dan is dat een teken dat ze getrouwd zijn geweest en inmiddels gescheiden. Mannen weten zo dat de meisjes vrij zijn voor de huwelijksmarkt.

Ik begin mijn les met uitleg van de verschillende mogelijkheden, geef instructies voor het weefgetouw, geef breiles, maak een heleboel foto’s (mag alleen van de huwbare meisjes, de anderen mogen niet op de foto van hun echtgenoten). Het is echt leuk al heb ik niet voor iedereen wat te doen. Ik geef opdracht dat ze morgen alles meenemen, maar ik heb al gezien bij de vrouw van het hotelletje die ook weeft, dat het meebrengen van de gebruikte weefgetouwen een probleem zal zijn. Het is een soort raam/stellage waar veel gewichten aanhangen.
Om 16.00 gaat iedereen naar huis en ik doe mijn was bij alle vrouwen van het dorpje bij de rivier. Ik heb veel bekijks.

De andere 2 nederlandse mannen maken wat problemen over hun opdracht en verblijf maar de eigenaar van de auberge heeft snel door dat ik er me wat van distancieer.

De dagen die volgen geef ik s middags les, wat lastig met zoveel meisjes. Mij wordt vooral duidelijk dat in deze arme streek vooral het probleem is dat de meisjes- vrouwen in een zeer onderdrukte positie zitten. Trouwen heel jong, krijgen heel veel kinderen en werken hard op het land en weven vooral in de winter. Ik bezoek een aantal vrouwen thuis en ben onder de indruk van hun positie en armoede.
Mijn begeleidsters spreken geen engels en ben daarom ben ik blij dat er donderdag iemand komt die wel goed engels spreekt. Ze heet Loubna en ze is geweldig, ik kan er veel mee lachen en ze is ontzettend aardig. Soms hangt hier alles aan elkaar van het toeval en veranderen plannen met het uur. Organiseren kunnen ze niet, daarom soms veel wachten.
Loubna gaat mee op bezoek bij de vrouwen en op deze manier zie ik veel van hun omstandigeheden en weef gebeuren.
Op een van de dagen maak ik een wandelingetje op het veld waar de vrouwen de grond bewerken. Een jongetje maakt een paar foto’s terwijl ik bezig ben de grond te bewerken, de vrouwen geven aan vooral niet op de foto te willen. Als ik weg loop komt er een echtegenoot over het veld te rennen, schelden, vloeken en tieren en de vrouwen worden nog niet niet geslagen maar ik vrees dat ik hen in problemen heb gebracht.

Het weekend wordt de 12 verjaardag gevierd van de organisatie en daarom is er een groep van 70 belangrijke mensen uit Rabat in de regio op bezoek. De reis is bedoeld om extra geld te verzamelen voor de mensen en er worden ook allerlei lezingen en workshops gegeven. Tijdens de festiviteiten maak ik mee hoe marokkanse mensen feest vieren. Ik geef een workshop, werk mee aan een show waar gemaakte producten worden geshowd en ben zelfs manequin.
Lesgeven aan een grote groep van 31 meisjes is te veel als je verder geen spullen bij je hebt. Volgende keer neem ik vooral weeframen mee en ik hoop dat er spinnewielen kaardmolens en weeefgetouwtje kunnen worden aangeschaft.
Na 4 dagen lesgeven vind ik het genoeg en op zondag geef ik nog 2 uur informatie aan 2 vrouwen die veel weven. Na de diplomering en het uitdelen van wat materiaal neem ik emotioneel afscheid.

Uiteindelijk zijn ze onder de indruk van andere designs, andere weefmogelijkheden en word ik officieel gevraagd om over 3/4 maanden terug te komen. Op de laatste avond van het festival word ik van alle kanten geroemd en in het zonnetje gezet door zeer belangrijke mensen uit Rabat.

Tot slot van dit bericht; ondanks dat ik niet rechtstreeks met de Berber meisjes kon praten heb ik het gevoel een goed contact met hen te hebben en ook met heel veel andere leuke vrouwen die zich inzetten voor de ontwikkeling van dit zeer arme gebied in Marokko. De omstandigheden van de vrouwen is echt veel slechter dan bijvoorbeeld in Mongolie.

En koud dat het hier is, morgen terug naar de bewoonde wereld, bernadette