3e verslag, ik maak teveel mee
Door: bernadette damhuis
Blijf op de hoogte en volg Bernadette
05 Juli 2012 | Bangladesh, Chittagong
Ik maak teveel mee, vaak geen tijd om te schrijven of het allemaal in me op te nemen.
Uiteindelijk op zondag de laatste bijeenkomst gehad met de “designers”. Het is de bedoeling dat zij komende week aan de slag gaan met de opdrachten en dat die zaterdag worden geëxposeerd. Daarnaast is er dan een officiële uitreiking van de certificaten en mijn prijsuitreiking.
Op maandag gaan we naar Cox Bazaar, een toeristisch oord aan het strand maar waar toch ook miljoenen mensen wonen. We gaan met een luxe bus, in totaal met 5 dames w.o. mijn 2e gastvrouw= bekende Bangalese designer ( ze kleed o.a. beroemdheden die in Bangladesh op bezoek komen zoals de koningin van Spanje). De dames zijn allemaal leden en bestuursleden van de kamer van koophandel, zijn rijk en hebben een eigen atelier en denken een echte textile designer te zijn. In mijn ogen betekent dat zo iets als: ik heb deze jurk laten maken. Ik zie maar weinig eigen design behalve bij mijn 2e gastvrouw. De dames houden van shoppen en weten heel veel leuke winkeltjes en daar maak ik heel veel gebruik van. Ik heb een goed overzicht van er geweven en gemaakt wordt. De 200 euro die ik gepint heb zijn uitgegeven aan prachtige geweven lappen en sjahs. Ik heb een keer een rondje drinken betaald in de mooiste lodge die ik ooit van mijn leven gezien heb, zie hiervoor www.mermaidecoresort.com.
Lieve collega;s van de hogeschool:volgend jaar bij de diploma-uitreiking kan ik jullie allemaal aankleden met mijn omslagdoeken en sjahls uit Bangladesh.
Voor we de stad uit zijn is het meer dan een uur later. In Bangladesh gebeuren heel veel ongelukken en dat is niet onbegrijpelijk. Het is erg druk en bij inhaal pogingen is vooral geluk aan de orde. Maar de bus is groot en we zitten hoog en we zijn natuurlijk veel “sterker”dan de Riksja’s.
De organisatie doet vreselijk zijn best om het mij allemaal naar de zin te maken, zijn bezorgd over mijn positie, laten me het mooiste van Bangladesh zien en passen goed op me. Ik, op mijn beurt, probeer af en toe te zorgen voor de chauffeur en andere personeelsleden want daar kijken de dames niet zo naar om. Die moeten het maar uitzoeken en elk moment van de dag voor ze klaar staan. Mijn zorg voor hen bestaat uit: ze af te toe vriendelijk toe te lachen, ze extra te bedanken en ze soms een appeltje of een klein fooitje te geven.
In de bus, in de auto, tijdens officiële gelegenheden of in het restaurant spreken ze vaak in Bangla waar ik niets van snap en heb ik tijd over om rustig rond te kijken, wat te mijmeren en soms maak ik een opmerking over het onderwerp omdat ik wel aan lichaamstaal begrijp waar ze het over hebben. Ik heb al keer een grap gemaakt dat ze moeten oppassen want al doe ik van niet maar dat ik alles kan verstaan. Ze spreken over het algemeen allemaal heel slecht Engels.
We hebben veel publiciteit, ik sta nu inmiddels met een foto in meerdere kranten en de leiding van de kamer van koophandel doet er alles aan om bekendheid te geven aan mijn komst. Er worden ingeveer 1000 foto’s per dag van me gemaakt. Ik kan me nu het leven van een prinses goed voorstellen, soms is het gewoon irritant om weer te moeten poseren als ik gewoon foto’s wil maken van wat kinderen of werkende mannen.
Afgelopen week heb ik vaak moeten uitleggen wat de PUM doet, met welke visie en uitgangspunten en wat je moet kunnen om een PUMér te zijn. Ik denk dat je natuurlijk op de eerste plaats een deskundigheid moet hebben op een bepaald gebied maar eigenschappen als flexibiliteit, creativiteit, gemakkelijk zijn, je snel kunnen aanpassen. Met vriendelijk zijn, veel glimlachen en niet te veel eisen stellen kom je een heel eind. Daarnaast is een goede gezondheid, snel contact kunnen leggen en een open mind ook erg belangrijk. De directrice van de kamer van koophandel noemt mij een easy woman en dat ik daarom bij iedereen geliefd ben(zeg zij).
De volgende keer meer over het weven en de weefdames.
Uiteindelijk op zondag de laatste bijeenkomst gehad met de “designers”. Het is de bedoeling dat zij komende week aan de slag gaan met de opdrachten en dat die zaterdag worden geëxposeerd. Daarnaast is er dan een officiële uitreiking van de certificaten en mijn prijsuitreiking.
Op maandag gaan we naar Cox Bazaar, een toeristisch oord aan het strand maar waar toch ook miljoenen mensen wonen. We gaan met een luxe bus, in totaal met 5 dames w.o. mijn 2e gastvrouw= bekende Bangalese designer ( ze kleed o.a. beroemdheden die in Bangladesh op bezoek komen zoals de koningin van Spanje). De dames zijn allemaal leden en bestuursleden van de kamer van koophandel, zijn rijk en hebben een eigen atelier en denken een echte textile designer te zijn. In mijn ogen betekent dat zo iets als: ik heb deze jurk laten maken. Ik zie maar weinig eigen design behalve bij mijn 2e gastvrouw. De dames houden van shoppen en weten heel veel leuke winkeltjes en daar maak ik heel veel gebruik van. Ik heb een goed overzicht van er geweven en gemaakt wordt. De 200 euro die ik gepint heb zijn uitgegeven aan prachtige geweven lappen en sjahs. Ik heb een keer een rondje drinken betaald in de mooiste lodge die ik ooit van mijn leven gezien heb, zie hiervoor www.mermaidecoresort.com.
Lieve collega;s van de hogeschool:volgend jaar bij de diploma-uitreiking kan ik jullie allemaal aankleden met mijn omslagdoeken en sjahls uit Bangladesh.
Voor we de stad uit zijn is het meer dan een uur later. In Bangladesh gebeuren heel veel ongelukken en dat is niet onbegrijpelijk. Het is erg druk en bij inhaal pogingen is vooral geluk aan de orde. Maar de bus is groot en we zitten hoog en we zijn natuurlijk veel “sterker”dan de Riksja’s.
De organisatie doet vreselijk zijn best om het mij allemaal naar de zin te maken, zijn bezorgd over mijn positie, laten me het mooiste van Bangladesh zien en passen goed op me. Ik, op mijn beurt, probeer af en toe te zorgen voor de chauffeur en andere personeelsleden want daar kijken de dames niet zo naar om. Die moeten het maar uitzoeken en elk moment van de dag voor ze klaar staan. Mijn zorg voor hen bestaat uit: ze af te toe vriendelijk toe te lachen, ze extra te bedanken en ze soms een appeltje of een klein fooitje te geven.
In de bus, in de auto, tijdens officiële gelegenheden of in het restaurant spreken ze vaak in Bangla waar ik niets van snap en heb ik tijd over om rustig rond te kijken, wat te mijmeren en soms maak ik een opmerking over het onderwerp omdat ik wel aan lichaamstaal begrijp waar ze het over hebben. Ik heb al keer een grap gemaakt dat ze moeten oppassen want al doe ik van niet maar dat ik alles kan verstaan. Ze spreken over het algemeen allemaal heel slecht Engels.
We hebben veel publiciteit, ik sta nu inmiddels met een foto in meerdere kranten en de leiding van de kamer van koophandel doet er alles aan om bekendheid te geven aan mijn komst. Er worden ingeveer 1000 foto’s per dag van me gemaakt. Ik kan me nu het leven van een prinses goed voorstellen, soms is het gewoon irritant om weer te moeten poseren als ik gewoon foto’s wil maken van wat kinderen of werkende mannen.
Afgelopen week heb ik vaak moeten uitleggen wat de PUM doet, met welke visie en uitgangspunten en wat je moet kunnen om een PUMér te zijn. Ik denk dat je natuurlijk op de eerste plaats een deskundigheid moet hebben op een bepaald gebied maar eigenschappen als flexibiliteit, creativiteit, gemakkelijk zijn, je snel kunnen aanpassen. Met vriendelijk zijn, veel glimlachen en niet te veel eisen stellen kom je een heel eind. Daarnaast is een goede gezondheid, snel contact kunnen leggen en een open mind ook erg belangrijk. De directrice van de kamer van koophandel noemt mij een easy woman en dat ik daarom bij iedereen geliefd ben(zeg zij).
De volgende keer meer over het weven en de weefdames.
-
05 Juli 2012 - 09:11
Marnel:
Wat een avontuur Bernadette! Ik ben zeer benieuwd naar het vervolg van je reis, wanneer je in de weefateliers komt en kennis kan maken met "echte" werkers. De bloemen in je haar staan je prachtig. -
05 Juli 2012 - 14:14
Pauline:
Dag Bernadette,
Deze jurk staat je prachtig!!!
Wat een belevenis toch allemaal. Heel bijzonder.
Geniet. Tot horens.
Liefs van Pauline en Michiel
-
05 Juli 2012 - 14:23
Riet Baak:
hallo Bernadette
wat een luxe leventje zeg
ik hoop dat je in Mongolie wat meer ontberingen zult hebben want dat hoort toch bij verre oorden
veel liefs
leuk je reis te volgen.
Riet -
05 Juli 2012 - 14:37
Paula Witte:
Ha Bernadette,
terwijl het hier broeierig warm is op de diploma dag, lees ik je berichten!
wat een avontuurlijk mens schuilt er in je. Zoals je gast vrouw zegt: een easy woman.
Leuk om te lezen.
Ik ga zo weg uit een zeer opgeruimde kamer: 6 papier containers met elkaar gevuld!!!
Laurens en ik gaan een kleine 4 weken naar de Balkische staten: trekken, camperen. Ben zeer benieuwd. De cultuurshock zal lang niet zo groot zijn als die van jou.
Nog een goede tijd gewenst en tot eind augustus.
lieve groet,
paula -
05 Juli 2012 - 16:56
Wilma Uit Wijchen:
weer geweldig om te lezen! -
05 Juli 2012 - 18:46
Naomi:
Gosh Bernadette, een hele koffer vol ervaringen, idd te veel voor woorden alleen. Een hele nieuwe beroep op zich PUM'er...! Neem een mooie sjaal ook voor me mee als je plek nog hebt in je koffer. Kijk uit naar volgende berichten. Je zal wel moeten afkicken hier van al de luxe en extra aandacht...reverse culture shock noemen we dat. Ga zo door! Groet
Naomi -
05 Juli 2012 - 19:35
Anja:
Zo is het wel vol te houden lijkt me! Heel wat anders dan de ontberingen in Marokko. Veel groetjes vanuit een lekker zonnig Zeehuis!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
