2e verslag

2e verslag Bangladesh; de omstandigheden van een prinses/textieldesigner

Zittend in een luxe kamer van mijn gastgezin. Ik ben gekleed in een traditionele sari, staat prachtig. Mijn gastvrouw heeft me haar kledingkast laten zien, ze heeft meer dan 1000 prachtige lappen die je op een speciale wijze om je heen drappeert. Zij is daarvoor steeds mijn aankleedmevrouw. Bij elke officiele gelegenheid wil mijn gastvrouw graag dat ik er een van de duizend draag. Ik kan er niet zo goed in lopen, ik ben gedeeltelijk bloot op plaatsen waar je normaal kleding draagt en na 3 dagen heb ik besloten in ieder geval niet meer te gaan werken met zo’n sari.

In de keuken werkt het kleine meisje (12 jaar)heel hard en er is een andere mevrouw (20 jaar)die de was doet. De 2 jongens zitten op hun kamer en het meisje bedient hen met thee en ommeletjes. De mevrouw des huizes loopt wat rond en telefoneert wat voor haar baan. Hier in huis, met het leuke meisje, merk ik de grote verschillen in de standen. Jongen van 13 die een meisje van 12 bevelen geeft. Ze woont intern, werkt vanaf 8 uur s morgens half 12 en komt niet het huis uit. Verschrikkelijk, soms heb ik daar vreselijk veel moeite mee dat ze de hele dag wordt gecommandeerd. In haar vrije momenten maken we samen een leuke sjahl. Ze is een echte schat.
Het leven van rijke mensen en het personeel. Naast de 2 meisjes in de huishouding zijn er 2 chauffeurs in dienst die je behoeden om maar een meter te veel te lopen en natuurlijk de deur van de auto voor je openen en dan klaar staan met een paraplu. Ze moeten elk minuut van de dag beschikbaar zijn. De chauffeur draagt natuurlijk al mijn spullen naar de auto en moet dit wel met de trap doen terwijl ik met de lift ga. Samen in de lift gaan schijnt verboden te zijn. Ze zetten je af bij een leuke winkel, zij trachten de auto te parkeren en wij gaan de winkel in. Of dit nu 1 uur duurt of 3 uur dat vertel je niet. En hij maar wachten totdat de dames (ik en...) uitgekeken en uitgekocht zijn.

Het regent pijpestelen en we kunnen 2 dagen niet naar het project omdat de studenten door de hevige regenval en overstromingen niet kunnen komen. Er zijn hier in de buurt bijna 100 mensen omgekomen en het treinstation en rails zijn weggespoeld. Ik ben hier in het regenseizoen en dat is te merken. Het regent zoveel dat mensen zich zorgen gaan maken, en ik ben blij dat ik hoog en droog zit. In Marokko sneeuw (in april) en hier veel wateroverlast.
Na 2 dagen stond zelfs al een foto van mij in de krant en zo langzamerhand word ik een bekende Nederlander in Bangladesh. Ik zie trouwens bijna geen blanke mensen. De enige 2 die ik het gezien waren in het grootste en beste en duurste hotel in Chittangong, waar ik 2x geluncht heb.

Afgelopen dagen ben ik bezig geweest met de voorbereidingen van de training, gesprekken met een bekende design/ontwerpster: Ivy Hasan, Doll’s House in Bangladesh. Zij heeft regelmatig exposities, kleed beroemde dames en maakt prachtige kleding. Het lokaal in ingericht en de materialen en benodigdheden besteld. Ook bij haar logeer ik een aantal dagen. Aardig om te zien hoe zij in haar atelier aan het werk is met veel personeel die allerlei textiel technieken uitvoeren zoals: applicaties, borduren met o.a. kraaltjes, druktechnieken, naaien. Allemaal mannen en ik heb natuurlijk ook wel een naaiklusje voor hen en die wordt meteen uitgevoerd,

Opdrachten;
-Een tas van jute(geproduceerd in Bangladesh) in diverse kleuren van een eenvoudig patroon en gebruik applicaties.
-Poncho met druktechnieken
-Kimono van geweven dunne stof
-Tuniek met broek, leren patronen maken op maat
Uiteindelijk donderdag echt aan het werk, ik heb 17 studenten en zijn allemaal heel leergierig. Ze hebben vaak een eigen atelier en ik krijg allerlei visitiekaartjes van hen. We starten met het maken van een tas, leg het patroon uit, ben streng als een echte juf als ze het patroon uit te ruime stof/jute knippen. Daarnaast geef ik instructies, word ik 100 keer op de foto gezet, loof 3 prijsjes uit voor de origineelste uitwerking van de opdrachten. Tussentijds komen er allerlei fotograven en reporters van kranten om interviews af te nemen.
Wat mij opvalt is dat er grote verschillen zijn in niveau van de dames en dat ze nog wel wat kunnen leren over maten en patronen en over netter naaien/werken. Verder zou een beetje de creativiteit en het tonen van meer initiatief wel verder ontwikkeld kunnen worden. De trainingen gaan goed en de dames(17) zijn enthousiast. Je moet alles wel heel vaak uitleggen en als je uiteindelijk denkt dat ze het begrepen hebben dan valt dat toch wel weer tegen. Het een en ander vraagt wel wat van mijn didactische vaardigheden en geduld.

De 2e week ga ik naar een andere kleine plaats (traditionele bevolkingsgroep)waar het de bedoeling is dat ik weefsters op eenvoudige weefgetouwen iets probeer bij te brengen over weefpatronen en mogelijk ander gebruik van kleuren en materiaal.
Ik heb het reuze naar mijn zin en ben nog steeds verbaasd over de drukte, de chaos en het aantal mensen op straat. Tot het volgende bericht bernadette.